சத்யானந்தன்

(ஆணின்) விருப்ப ஒய்வு தற்கொலையா?

(இந்தக் கட்டுரைத் தொடர் ஒப்பிட்டு ஒப்பிட்டு ஒரு ஆணைத் துரத்தும் நடுத்தர வர்க்கத்துக் குரூரத்தில் நொந்து போன எல்லா ஆண்களுக்கும் சமர்ப்பணம்)

நான் ‘ப்ளு வேல் கேம் ‘ விளையாடுகிறேன் என்றால் கூட என் சக ஊழியர்கள் கொஞ்சமும் கவலைப்பட்டிருக்க மாட்டார்கள். ஆனால் நான் மூன்று வருடம் முன்பாகவே வேலையை விட்டு விடுகிறேன் என்றதும் ஆளுக்கு ஆள் துக்கம் விசாரிக்கத் துவங்கி விட்டார்கள்.

இட மாறுதல் எனக்கோ என் குடும்பத்துக்கோ புதிதே அல்ல. இந்தமுறை சூழ்நிலை வேறு. அதான். ஆனால் அதிர்ச்சி அலைகள் என் உடன் பணிபுரிவோரிடம் எக்குத்தப்பாக வெளிப்பட்டது. டெல்லியில் உயிருக்குப் போராடி, ரயில் பயணமாகச் சென்னை வந்து முயன்று மாதம் படுத்த படுக்கையாக இருந்த போது பல ஆண்டுகள் பழகிய யாரும் ஒரு வார்த்தை விசாரிக்கவில்லை. டெல்லி விவகாரங்களை வம்பளக்க என்னை அழைத்தவர்கள் கூட இருக்கிறாயா செத்தாயா என்று கேட்கவில்லை.

நான் அனாவசியமாக யாரிடமும் பேசுவதில்லை. எனவே என்னை அழைப்பவர்கள் குறைவு. ஆனால் கடந்த சில நாட்களாக ஏகப்பட்ட விசாரிப்புகள்.

இங்கிதம் என்பதற்கும் படித்த ஆட்களுக்கும் எந்த சம்பந்தமும் கிடையாது. இருந்தாலும் என் குடும்பப் பொருளாதாரக் கணக்கெடுப்பு மற்றும் மானாவாரியாக அறிவுரைகள். எந்த இங்கித வரையறையுமே இல்லாத உரையாடல்கள்.

தன்னை எதிராளியுடனும், வேறு வேறு இருவரையும் ஒப்பிடாமல் ஒரு நாள் கூடக் கழியாது நடுத்தர வர்க்கத்துக்கு. விழாக்களில், கூடுதல்களில், எப்போதும் பொருளாதார மற்றும் அந்தஸ்து, குடும்ப விவாகாரங்கள் இவை யாவற்றிலும் ஒப்பிடுதல் மற்றும் முடிந்த அளவு காயப்படுத்துதல்.

குரங்கு குல்லாயைப் போட்டுக் கொண்டது போல, ஒரே போல இருக்க வேண்டும் என்பது என்ன கட்டாயம்? இது ஒரு சாராசரி குணம் தானே என்று தோன்றலாம். ஆனால் இதன் நகங்கள் மிகவும் குரூரமானவை.

ஒரு தனிமனிதனின் அந்தரங்கம் முதலில் பறிபோகிறது.

அடுத்தபடியாக அலுவலகத்தில் ஒருவர் இறந்து போனால் நம்முடன் இருந்தவரோ இருப்பவரோ ஒரு அஞ்சலிக்கூட்டம் கூட அரிதாகி வருவது ஒரு பக்கம். மறுபக்கம் தனது குடும்பத்துத் திருமணமோ அல்லது தனது பதவி உயர்வோ ஏதோ அந்த வளாகத்தில் உள்ள எல்லோருமே ஒரே குடும்பம் போலக் கொண்டாட்டம். இப்படி எந்தவிதமான நெஞ்சார்ந்த பிணைப்பும் இல்லாமல், ஜாதி மற்றும் பதவி, மற்றும் வருமான அந்தஸ்துக்களுக்கு உட்பட்டு நட்புக்கு கொண்டாடும் இவர்கள் ஒருவனது குடும்ப வாழ்க்கையையே மறைமுகமாக பாதிக்கிறார்கள். அவனது குடும்பம் தத்தளித்தாலோ, இவர்களை விட இம்மி வித்தியாசமாயிருந்தாலோ வம்பாலும் அறிவுரையாலும் அவனை நோக அடிப்பார்கள்.

‘உறவை விட உடன் பணி புரிபவன் முன் நான் கேவலமாவேன்’ என்றே தனது பெண்ணை, மகனை, படிப்பு மற்றும் திருமண விஷயமாக அடக்கிப் போட்டு அவர்களை மன அழுத்தத்துக்கு ஆளாக்கும் பெற்றோர் பெரும்பான்மையினர். தனது மக்களை தற்கொலையில் பறி கொடுத்த பெற்றோர் பலர்.

இதில் ஒரு பெண் விருப்ப ஒய்வு பெற்றால் அதை வேறு விதமாகவும் ஒரு ஆண் ஒய்வு என்றால் ஏதோ தற்கொலை செய்து கொள்வது போலவும் ஏன் பரபரக்கிறார்கள் என்பது எனக்கு குரூரத்தின் மூலத்தையே கண்டது போல இருக்கிறது. அப்படி என்ன கண்டேன்? அடுத்த பகுதியில் ….

ஏசுதாஸ் பத்மநாபசுவாமி கோயிலில் வழிபட அனுமதி – சரியான திசையில் நம்பிக்கை பற்றிய அணுகுமுறை

மதம் என்பது பிறப்பாலன்றி நம்பிக்கையின் அடிப்படையில் மட்டுமே தீர்மானிக்கப்பட வேண்டும். ஆனால் ஏசுதாசுக்கு திருச்சூரில் அனுமதி மறுக்கப்பட்டது. அவர் மேரி மாதா மற்றும் ஏசுபிரான் மீது எந்த அளவு உள்ளவரோ அதே அளவு அய்யப்பன் மற்றும் கிருஷ்ணர், விஷ்ணு ஆகிய ஹிந்துக் கடவுள்கள் மீதும் பக்தி உள்ளவர். சர்ச்சை மற்றும் தகராறு இவற்றைத் தவிர்த்து அவர் இந்த இரு மதப் பாலம் போன்ற வழிபாட்டைப் பலகாலமாகத் தொடரந்து வருகிறார். பத்மநாத சுவாமி கோயில் நிர்வாகம் சரியான திசையில் சிந்தித்துள்ளது. பாராட்டுக்கள். மத நல்லிணக்கம் என்பது ஒரு நாளில் நிகழாது. பல அமைப்புக்கள் மற்றும் நல்லிதயங்கள் காட்டும் முன்னுதாரணம் மட்டுமே அதற்கு வழி செய்யும்.

(image courtesy:youtube)

விஸ்வேஸ்வரய்யாவின் பணியும் பணிவும் – காணொளி மற்றும் பதிவு

தென் மாநிலங்களுக்கு மகத்தான பல பணிகளை செய்தவர் பொறியியல் வல்லுனரான விஸ்வேஸ்வரய்யா. இவரைப் பற்றிய காணொளியைப் பகிர்ந்த நண்பர்களுக்கு நன்றி. இவரது பணிகள் பற்றிய ஹிந்துவில் விரிவான பதிவுக்கான இணைப்பு ————————– இது.

பகிர்ந்த நண்பருக்கு நன்றி

கவுரி லங்கேஷ் கொலை – கருத்துச் சுதந்திரத்தின் மீது மீண்டும் ஒரு கோரத் தாக்குதல்

மூட நம்பிக்கை, மதவாதம் இவற்றைத் தொடர்ந்து விமரிசித்து வந்தோரில் கர்நாடக மாநிலத்தின் முக்கியமான பத்திரிக்கையாளரும் எழுத்தாளருமான கவுரி லங்கேஷ் கொலை செயப்பட்டார். தமது பணிக்காக, சமூக விழிப்புணர்வுக்காக உயிரையே நீத்த அவருக்கு என் அஞ்சலி.

தொடரும் கொலைகள் , கருத்துக் சுதந்திரமும் மத நல்லிணக்கமும் கூடாது என்னும் செய்தியுடன் அலையும் ஒரு வெறி மிகுந்த கூட்டத்தின் அச்சுறுத்தல்கள். சிந்திக்கும் சமூகம் இதைக் கண்டிக்க வேண்டும். அவர்களுக்கு எதிரான கருத்து பதிவாவதே அவர்களை எதிர் கொள்வதாகும். இது பற்றிய எனது முந்தைய பதிவு கீழே :

இரண்டு கொலைகள்- ஒரே கேள்வி

எம்.எம்.கல்புர்கர் என்னும் மூத்த கன்னட​ எழுத்தாளர் தமது ஜாதி எதிர்ப்பு மற்றும் நம்பிக்கைகளைக் கேள்விக்குள்ளாக்கி விவாதித்தல் என்னும் முற்போக்கான​ பணிகளுக்காக​ சகிக்க​ முடியாத​ வெறியர்களால் கொலை செய்யப்பட்டுள்ளார். 2013ல் நரேந்திர​ டபோல்கர் மூட​ நம்பிக்கைகளுக்கு எதிரான​ போராட்டத்தை சகிக்கமுடியாத​ வெறியர்களால் கொல்லப் பட்டார். அப்போதும் நான் கண்டனக் கட்டுரை எழுதினேன். இப்போதும் மனம் நொந்து இதை எழுதுகிறேன்.

கருத்துச் சுதந்திரம், வெளிப்படையான​ விவாதம், நடுநிலையாய் சிந்தித்து உண்மையை உணர்தல், மாற்றுக்கருத்துக்கு ஜனநாயகத்தில் இடம் உண்டு என்று தெளிதல் இவை நம் நாட்டுக்கு அன்னியமானவை. தனது உயிருக்கே ஆபத்து என்று தெரிந்தும் தன் நிலையை வெளிப்படுத்திய​ இவர்களின் அச்சமின்மை, நேர்மை, சமூகம் மீதான​ அக்கறை இவை வணக்கத்துக்குரியவை.

கொலைகளின் மூலம் ஒரே செய்திதான் தரப்படுகிறது. சமுதாயம் மாற​ விரும்புவோருக்கு இங்கு இடமில்லை.

ஒரே கேள்வி தான் விடையில்லாமல் நீள்கிறது “கருத்துச் சுதந்திரம் என்று இந்தியாவில் அவதரிக்கும்?”

image courtesy:youtube.com

பகிர்ந்த நண்பருக்கு நன்றி

பகிர்ந்த நண்பர்களுக்கு நன்றி 

தடம் ஆகஸ்ட் 2017 இதழில் ஆதவன் தீட்சண்யாவின் கூர்மையான கதை

” காமிய தேசத்தில் ஒரு நாள் ” என்னும் ஆதவனின் சிறுகதை மிகவும் வித்தியாசமானது. அது ஒரு அறிவியல் புனைவு என்றே நாம் சொல்லி விடலாம். ஆனால் அறிவியல் குறைவு. சமகால அரசியல் எங்கே போய்க் கொண்டிருக்கிறது என்பதை  அங்கதத்துடன்  நம் முன் பகிர்வது அதிகம்.

எந்த மதத்தினர் எவ்வளவு குழந்தைகள் பெற்றுக் கொள்ள வேண்டும் என்பதில் தொடங்கி , குடிமகன் செய்ய வேண்டிய எல்லாவற்றையும் அரசாங்கமே முடிவு செய்வது மட்டுமல்ல, அவர்களைக் கண்காணிக்கவும் செய்கிறது. இந்த அவலம் மிகவும் அங்கதத்துடன் தொழில்நுட்பச் செயல்பாட்டை அங்கதத்துடன் பயன்படுத்துகிறது கதை.

சற்றே பகீர் என்னுமளவு இருப்பதும் ஒரு தலைப் பட்சமாக இருப்பதும் இதன் குறைகள். இதில் அவர் கற்பனை செய்துள்ள சில கட்டுப்பாடுகள் சீனாவிலும் பிற கம்யூனிச நாடுகளிலும் பரீட்சித்துப் பார்க்கப் பட்டவை.  இருப்பினும் இன்றைய பண்பாட்டுக்கு காவலர்களின் எழுச்சியை கடுமையாய் விமர்சிப்பதால் இது ஒரு மைல் கல்லான கதை.

முதலில் ஆதவன் தீட்சண்யா மற்றும் (சிறுபான்மையாகி விட்ட ) சிந்தனையாளர்கள் எதை பற்றிக் கவலைப் படுகிறார்கள் என்பதை பார்ப்போம்.

ஏறத்தாழ அரை நூற்றாண்டுக்கும் மேலாக ஒரு மூளைச் சலவை ஆர் எஸ் எஸ் மற்றும் வலது சாரியான சங்க பரிவார் அமைப்புக்கள் நடத்தி வருகின்றன. ஓரளவு வெற்றியும் கண்டு விட்டார்கள். அவர்களது திட்டம் பண்பாட்டையும் , தேச பக்தியையும் ஒன்றாய்ப் போட்டுக் குழப்புவது ஆகும். இதனால் தான் இந்த 50 ஆண்டுகளில் பசு மாமிச பிரச்னையை கிண்டி விட்டு, அதற்கு அவ்வப்போது உயிர் கொடுக்கிறார்கள். பசுவை நேசிக்கும் பண்பாட்டின் அடிப்படையிலான, இந்துத்துவ சிந்தனையின் அடிப்படையிலான தேச பக்தி. மிகவும் சோகமான நிகழ்வு ஊழல்வாதிகளை எப்படியாவது நிறுத்தினால் போதும் என்னுமளவு சென்ற மக்களவைத் தேர்தலுக்கு முன் ஆயிரம் கோடிகள், லட்சம் கோடிகள் என்னும் அளவு ஊழல் கொடிகட்டிப் பறந்தது.

அந்த மனச் சோர்வால் கை சுத்தம் மட்டுமே பார்த்தே மக்கள் இந்த முடிவை எடுத்து இந்த அரசையும் தேர்ந்தெடுத்தார்கள். இன்று தேசத்தின் பன்முகத்தன்மைக்கும், மற்றும் தேசத்தின் கருத்துச் சுதந்திரத்துக்கும் பெரிய அளவில் ஒரு சவால் வந்து விட்டது. இதை எழுத்தாளர்களும் சிந்தனையாளர்களும் மட்டுமே எதிர்க்க முடியும்.

இடதுசாரிகள் மற்றும் காங்கிரஸ் ‘பண்பாட்டு அடிப்படையிலான தேசபக்திக்கு ‘ மாற்றான உண்மையான தேசபக்தி எது என்பதை எடுத்துக் காட்டாத தவறி விட்டார்கள். இப்போதும் தாமதமில்லை. அவர்கள் எது தேச பக்தி என்பதில் தெளிவு பெற வேண்டும் என்பதால் கீழே தருகிறேன் :

1.தனது தாய் நாட்டின் தனித் தன்மைகள், அதன் வெவேறு இன – மதமான பண்பாட்டின் சிறப்புக்கள் இவற்றை முதலில் ஒரு தனி மனிதனோ அல்லது இயக்கமோ புரிந்து அதன் மீது மரியாதையும் வைத்திருக்க வேண்டும். மறுபக்கம் அதன் தேங்கிப் போன மூட நம்பிக்கைகள் மற்றும் வெறுப்பு விதைக்கும் போக்குகள் எதுவானாலும் அதைக் களைந்து தன் நாடு சரியான திசையில் செல்ல அவன் உழைக்க வேண்டும்.

2. நம் நாட்டு மக்களின் கல்வி, சுகாதாரம் மற்றும் பொருளாதார வளர்ச்சியில் நாம் காட்டும் அக்கறைதான் தேச பக்தி. அவர்களுக்கு அது ஊழலின்றிப் போய்ச சேருவதுதான் தேசபக்தனின் முதல் இலக்கு. இதற்குப் பிறகு தான் அவன் கலைகள், விளையாட்டுக்கள் மற்றும் உலக நாடுகள் வியக்கும் விஞ்ஞான வளர்ச்சி எல்லாமும் பற்றி அக்கறை கொள்ள வேண்டும்.

3. தேசம் என்பதும் தேச பக்தி என்பதும் தாத்தாக்களின் – மன்னர்களின் புகழ் பாடி நம்மை நாமே ஏமாற்றிக் கொள்வது அல்ல.

4. பெண்கள் , வறியோர் , குலத்தால் தாழ்ந்தவர் என இழிக்கப்பட்டோர் , மாற்றுத்திறனாளிகள் மற்றும் சிறுபான்மையினருக்கு எல்லாக் காலத்திலும் சம நீதி கிடைக்கவே இல்லை. இனி அது கிடைக்கப் பாடுபட வருவோர் மட்டுமே தேச பக்தர்கள்.

5. நம் தேசம் என்றால் நம் அனைவருக்கும் முன்னேற்றமும் நம் அனைவருக்கும் கருத்துக் சுதந்திரமும் , பெரும்பான்மையினரின் பெருங்கூச்சல் மட்டுமே இல்லாமல் , எல்லோரின் குரலுக்கும் சம இடம் என்னும் கனவும் ஆன ஒரு தேசம்.

6.பண்பாடு என்பது நம் உடல் போன்றது. உள்ளே உள்ள நோயும் குறையும் வெளியே தெரியாது. அவ்வளவே. நம் உடலை எப்படிப் பார்த்துக் கொள்கிறோமோ அந்த அளவு நோய் பிடித்த பண்பாட்டையும் சரி செய்ய வேண்டும். அந்த திசையில் செல்வது தேச பக்தி.

7. இந்த விதி எல்லாப் பண்பாட்டுக்களுக்கும் மதங்களுக்கும் பொருந்தும். ஆனால் அது விவாதங்களின் வழியே, அந்த அந்த மதத்தினரின் விழிப்புணர்வு வழியே நடக்க வேண்டும். எல்லா மதத்தின் நடுநிலையாளர்களும் இதற்காக ஓன்று பட வேண்டும். இதைச் சொல்வது, இந்தக் கனவைக் காண்பது தேச பக்தி.

8. இவ்வாறு நம் மண்ணின் எல்லா மக்களும் எல்லா வழிகளிலும் முன்னேற உழைப்பது தேச பக்தி.

9. வெறுப்பும் பெரும்பான்மைப் பண்பாட்டைத் தூக்கிப் பிடிக்கும் எதிர்மறை முயற்சியும் தேச பக்தி அல்ல.

இந்தத் தெளிவு வந்து ஒட்டு வங்கிகளை மறந்து இடதுசாரிகள் மற்றும் காங்கிரசின் சுயசிந்தனையாளர்கள் நாடு உருப்பட, விவாதங்களை முன்னெடுத்தால் கண்டிப்பாக இன்றைய காட்டு தர்பார் கட்டுக்குள் வரும்.

ஆதவன் தீட்சண்யாவின் கதை ஒரு தலைப் பட்சமானது என்று குறிப்பிட்டேன். அது என்ன என்பதைக் குறித்தான் இந்தக் கட்டுரையை நிறைவு செய்ய வேண்டும்.

எந்த அடிப்படையில் நாம் இன்று இங்கே இப்போதுள்ள அரசு மட்டுமே இந்த அளவு ஒரு கலாச்சாரப் படையின் கை ஓங்கக் காரணம்  என்று தீர்ப்பளிக்கிறோம் ? இதை  நாம் முதலில் சுயவிமர்சனம் செய்து பார்க்க வேண்டும். யார் அரசாக இருந்தாலும் இந்தப் படை ஓயாது ஒரு தவறான தேச பக்தியின் மாதிரி ஒன்றை விற்றுக் கொண்டு தான் இருந்தது.

எனவே,  அரசியல் ரீதியான சார்புகளைத் தாண்டி நம் சமூகத்தில் ஏன் இது விலை போகிறது என்னும் சுயவிமர்சனம் செய்ய வேண்டும்.

ஜாதிவெறி உள்ளவனின் மதவெறியைத் தூண்டுவது எளிது. பெண்ணடிமை செய்பவனிடம் “வா. சிறுபான்மையினரை ஒரு வழி செய்வோம் ” என அழைப்பது , அவனை வரவழைத்துக் காட்டுவது எளிது. குடும்பங்களுக்குள் கருத்துச் சுதந்திரம் இல்லை. அதுவே பண்பாடு என ஒரு மரத்துப்போன சமுதாயம் நம்புகிறது. நாட்டுக்கும் அதே தான் என்போர் குரல் எடுபடுகிறது. ராஜாராம் மோகன்ராய் முதல் கல்புர்கி வரை சீர்திருத்தவாதிகள் எல்லாக் காலத்திலும் இருந்தார்கள். இருக்கிறார்கள். அவர்களுக்கான ஒரு மேடை இல்லை. அவர்கள் அமைப்பு சாராமல் இயங்கினாலும் அரவணைக்கும் அக்கறை நமக்கு இல்லை. இடதுசாரி அல்லாத சமநிலை உள்ள யாரையும் மையப்படுத்தி விவாதங்களை இடதுசாரிகள் துவக்கவே இல்லை. இன்று தெளிவும் நாட்டின் பெரும்பான்மை ஏழைகளுக்காக உழைக்கும் லட்சியமும் எஞ்சி இருப்பது இடதுசாரிகளிடமே. சரியான தேசபக்தி சுயவிமர்சனம் செய்யும் சமூகத்தில் இருந்தே துவங்கும் என்பதை அவர்கள் மக்களிடம் எடுத்த்துச் செல்ல வேண்டும்.

மக்களில் ஒவ்வொரு மதத்திலும் மத நல்லிணக்கம் உள்ளவர்களை ஓன்று சேர்த்தாலே போதும். பண்பாட்டுக் காவலர்கள் பற்றி சில கேள்விகளை எல்லோரிடமும் கேட்கலாம்

மருத்துவ வசதி இல்லாத சிற்றூர் கிராமங்களுக்கு இவர்கள் என்ன செய்தார்கள்?
தண்ணீர் வசதி இல்லாத இடங்களில் இவர்கள் பணி என்ன?
பள்ளிக்கூடங்கள் இல்லாத – ஆசிரியர் இல்லாத கிராமங்களில் இவர்கள் சேவை உண்டா ?
தற்கொலை செய்து கொள்ளும் விவசாயிகளுக்கு இவர்கள் தரப்பில் என்ன உதவிகள் நடந்தன?
உலகத் தரம் வாய்ந்த விளையாட்டு வீரர்கள் உருவாக இவர்கள் முயற்சித்தார்களா?

மதம் தாண்டி மனிதம் நோக்கி சமூகத்தைத் திருப்பும் பொறுப்பு எல்லாச் சிந்தனையாளர்களுக்கும் உண்டு.

ஆதவன் தீட்சண்யாவின் கதை கூர்மையானது. இலக்கைத் தாக்கியது. பாராட்டுகள்.

(image courtesy:poetryinternationalweb.net)