சத்யானந்தன்

தடம் இதழில் பெருந்தேவியின் பிரமிக்க வைக்கும் கவிதை

கவிதையின் சாத்தியங்கள் என்ன? அதன் வீச்சு எத்தகையது? ஒரு சிறு கதை அல்லது குறு நாவலில் சொல்ல முடியாமல் நழுவுவதை ஒரு நூறு சொற்கள் கொண்ட கவிதையில் பதிவு செய்தல் சாத்தியமா? கவிதை வாசிக்காமல் கவிதை பற்றிய நுண்ணுணர்வு இல்லாத தமிழ் எழுத்தாளர்களில் பெரும்பான்மையினர் மற்றும் வளரும் கவிஞர்கள் அனைவரும் வாசிக்க வேண்டிய கவிதை இது.

சமகாலத்தில் 44 வயது ஆள் ஒருவன் என்ன மன அழுத்தங்களுக்கு ஆளாகிறான் என்பதை அங்கத்ததுடன் கூறும் இந்தக் கவிதை சமகால வாழ்க்கையில் உள்ள பேரங்கள், நம்பகப் பிணைப்பில்லா உறவுகள், தாக்குப் பிடிக்கப் போராட வைக்கும் வேலைச் சூழல்கள், ஒட்டுதலே இல்லாத சிறையான மண வாழ்க்கை, விடுதலை என்று தேடிப் போய் புதிய சிறையாக மூச்சு முட்டும் திருமணத்துக்கு வெளியே ஆன காதல் அத்தனையையும் உள்ளடக்கி, செறிவு, கூர்மை, விரிந்து விரிந்து செல்லும் உட்பொருளின் வீச்சு என பிரமிக்க வைக்கிறது.

ஒரு சிறு பட்டியலிடுகிறார் பெருந்தேவி.
உன் காரை ஒருவன் முந்திச் சென்றான் , பொறுக்காமல் நீ காறி உமிழ்ந்தாய்- அதனால் தான் உன் கணிப்பொறியை வைரஸ் தாக்கியது,
உன் நண்பனின் சாவு ஒரு காரணமாய் ஒரு வாரத்துக்கு முன்பே உன்னை இரு சக்கர வாகனத்தில் மயிரிழையில் தப்பிய விபத்துக்குள்ளாக்கியது.
தொலைந்த பர்ஸ் அதற்கு ஒரு மாதத்துக்கு முன்பே உன் காதலைக் கைவிட்டுப் போகச் செய்தது.

வாக்குவாதத்தில் இன்று ஒரு கார் ஓட்டி உன் முகத்தில் விட்ட குத்து ஒருவருடம் முன்பு தேடிப் போய் கைவிட்ட பழைய காதலியை சந்திக்க வைத்தது.

பின்னால் வரும் நிகழ்வு இறந்தகாலச் சறுக்கலுக்குக் காரணம் ஆனது என்னும் கால வரிசைக் குழப்பம் ஒரு யுக்தியாக இல்லாமல் நம்மை உலுக்கி ஆழ்ந்து நோக்கச் சொல்கிறது.

சதா அச்சம், நம்பகமில்லாதார் மற்றும் சுறண்டும் முதலாளி நிறுவனம் செய்யும் மிருகத்தனமான வதைகள் இவை கால வரிசை என்பதே பைத்தியக்காரத்தனம், சதா மன அழுத்தத்தில் இருப்பவனுக்கு எல்லாப் பிடிமானங்களும் இன்னும் அச்சம் அளிப்பவை. எல்லா விபத்துக்களும் வலியை மீறி ஒரு வடிகாலாய் அமைபவை.

கவிதையை இப்படி முடிக்கிறார்: (கார் சச்சரவில் மற்றொரு ஓட்டி இவன் மூக்கில் குத்தி விடுகிறான்- அதன் பின்)

உண்மையில் நீ அவனுக்கு
நன்றி பாராட்ட வேண்டும்
எதுவும் நடக்காதது போல
கைக்குட்டையால் ரத்தத்தைத்
துடைத்தபடி
காரைக் கிளப்புகிறாய்
மருத்துவமனையில்
கட்டுப் போட்டுக் கொண்டு
வீட்டுக்குக் கிளம்பும் நோயாளியின்
பலவீன நிலையில்
ஆறுதலோடு.

சமகால வாழ்க்கையின் வலியை, அதன் சித்திரவதையை, மனித உறவுகளின் உள்ளீடற்ற வெறுமையை, சதா துரத்தும் அச்சத்தை, விபரீதங்கள் பெரு நிழலாகத் தொடர்வதை இதை விடக் கூர்மையாக அழுத்தமாகப் பதிவு செய்ய இயலுமா?

தமிழில் ஆகச் சிறந்த நூறு கவிதைகளை என்று தேர்வு செய்தாலும் இது அதில் இடம் பெறும்.

பாராட்டுகிறேன். இந்தக் கவிதை தந்த நிறைவும் பிரமிப்பும் அபாரமானவை.

(image courtesy:medicalnewstoday.com)

இலங்கை அகதிகளின் மன அழுத்தத்தை நுட்பமாகக் கூறும் காலச்சுவடு சிறுகதை

காலச்சுவடு பிப்ரவரி 2019 இதழில் தொ.பத்தினாதனின் ‘கதையல்ல’ என்னும் சிறுகதை மிகவும் நுட்பமாகப் புனையப் பட்டிருப்பதால் என்னை மிகவும் கவர்ந்தது. இலங்கையிலிருந்து ஒரு குடும்பம் (கிறித்துவர்) தமிழ் நாட்டு அகதிகள் முகாமில் தங்கி இருக்கிறார்கள். ஒரு மூதாட்டி அவரது கணவர், நடுவயதைக் கடக்கும் நிலையில் ஒரு மகள், அவளை விட சற்றை இளைய ஒரு மகன் மற்றும் மிகவும் இளைய மற்றொரு மகன்.முகாம் என்பது என்ன? ஒரு சமூகம் இல்லையா? அங்கே பல குடும்பங்கள் மற்றும் அந்த கிராமம் போன்ற அமைப்புக்கு ஒரு தலைவர் எல்லாம் உண்டு இல்லையா? ரெஜினா என்னும் அந்த நடுவயது மகளின் நடத்தை சரியில்லை. அவர் கணவனை இலங்கையில் இருக்கும் போதே பிரிந்தவர். மற்றும் அவரது ஒரு மகள் இலங்கையில் கன்னியாஸ்திரியாக கிறித்துவ மடத்தில் சேர்ந்து விட்டாள். அவளுக்குத் தன் தாய் மற்றும் பாட்டி தாத்தா பற்றித் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும். அதாவது உண்மையான நிலவரம் தெரிய வேண்டும். அதற்காக உதவ வரும் ஒரு இளைஞன் அனைவரிடமும் விசாரிக்கிறான். அந்தக் குடும்பத்தையும் சந்திக்கிறான். முகாமில் இலங்கைக் குடும்பங்களை வழி நடத்தும் தலைவரையும் சந்திக்கிறான். ரெஜினா இறந்து விட்டார். அவர் மீதுகாயம் ஏதுமில்லை. மண்ணில் கிடந்தார். காவல்துறையும் விபத்து என்றே முடித்து விட்டார்கள். அந்தக் குடுமத்தில் குடி, மற்றும் பணச் சிக்கனம் இல்லாமல் கடன் வாங்குவது மற்றும் ரெஜினாவின் ஒழுக்கமின்மை எனத் தலைவர் அடுக்கிக் கொண்டே போகிறார். ரெஜினாவின் கணவர் ஏன் அவரை இலங்கையிலேயே பிரிந்தார்? ரெஜினா உண்மையிலேயே விபத்தில் தான் இறந்தாரா? என்னும் கேள்விகளுடன் கதை முடிகிறது.

உண்மையில் இந்தக் கதையில் கதாசிரியரின் குரல் எங்குமே இல்லை. அவர் சித்தரிப்போடு நிறுத்திக் கொள்கிறார். இது கதையின் மிகப் பெரிய வலிமை. இப்போது கதை சொல்லிக் கதை கேட்பது என்று பெரிதாக ஒன்றும் கிடையாது. உண்மையில் கதை எந்தக் கதவைத் திறக்கிறது. எந்தப் புள்ளியில் வாசகனின் மனக் கதவைத் திறக்கிறது என்பவையே ஒரு கதையின் வீச்சைத் தீர்மானிக்கின்றன.

ரெஜினா போர் மற்றும் குடும்பத்துள் ஒரு பெண்ணின் கையறு நிலை இவற்றால் மன அளவில் திரும்பவே வர முடியாத அளவு காயப் பட்டிருக்கும் கதா பாத்திரம். இது ரெஜினாவுக்கு மட்டுமா? இன்று முகாமில் ஏனையர் இழித்துப் பேசும் அந்தக் குடும்பத்துக்கு மட்டுமா? போர் என்பது மிகவும் பாதிப்பது பெண்களை. குழந்தைகளை. பல தலைமுறைக்கு ஆறாத காயங்களையும் மற்றும் ஊனங்களையுமே அது விட்டுச் செல்கிறது.

கதாசிரியரின் குரல் ஒலிக்காததால் நம் மனத்தின் கதவு இலங்கைத் தமிழரின் குறிப்பாக விளிம்பு நிலையிலிருக்கும் அகதிகள் அல்லது அங்கேயே தங்கி விட்டவர் நிலை குறித்துக் கரிசனத்துடன் திறக்கிறது. பத்தினாதன் இளைஞர். இன்னும் நிறைய எழுதும் பல அறிய படைப்புக்களைத் தரும் வளம் கொண்டவர். வாழ்த்துக்கள்.

(image courtesy:groundviews.org)

தடம் இதழில் இந்திரா பார்த்தசாரதியுடன் நேர்காணல்

பிப்ரவரி 2019 விகடனின் தடம் இதழில் இந்திரா பார்த்தசாரதியுடனான நேர்காணல் வாசிக்கக் கிடைத்தது. பெரியவர். மூத்த எழுத்தாளர். புனை கதை மற்றும் நாடக ஆக்கங்களில் தம் அனுபவம் மற்றும் அவை பற்றிய தமது அணுகுமுறையைப் பகிர்ந்துள்ளார். பல ஆளுமைகள் பற்றிய தமது கருத்தையும் தான். அவரிடம் ராமானுஜர் நாடகம் பற்றிக் கேட்கும் போது ஒரு முக்கியமான விஷயத்தை நமக்குக் கவனப் படுத்துகிறார். ராமானுஜர் மைசூர் மேல்கோட்டைத் திருநாராயணபுரம் விக்கிரகத்தைக் கண்டுபிடிக்கத் துணை நின்ற பெருமக்கள் தலித்துகள். அவர்களிடமே அவர் அந்தக் கோயிலின் நிர்வாகத்தையும் ஒப்படைத்தார். பின்னாட்களில் (மேல் ஜாதி) வைணவர்கள் அதை ஆண்டுக்கு ஒரு முறை தலித்துகள் கோயிலுக்குள் வரலாம் என்பதாக நீர்க்கடித்து விட்டார்கள் என்பதே அது. ராமானுஜர் தமது காலத்தில் பல ஆச்சாரியார்கள் எனப்படும் சிறு சிறு மடாதிபதிகளை பிராமணர் அல்லாதோரும் ஏற்கும்படி செய்தது தமிழ் நாட்டில் எல்லோருக்குமே தெரியும்.

இன்று ஆலய வழிபாடு என்பது எந்த திசையில் போய்க் கொண்டிருக்கிறது? அதில் சடங்கு மற்றும் குறுந்தொழில் நிறுவன வருமான வாய்ப்பு இரண்டைத் தவிர எதாவது உண்டா? ஆலய நிர்வாகத்தில் உள்ளவர் ஆகட்டும் அல்லது மணி அடித்து இடைத் தரகராக பூஜை செய்விக்கும் அந்தணர் ஆகட்டும், பூ விற்பவர், பூஜைப் பொருள் விற்பவர் யாருமே வழிபாட்டை, பண்டிகைகளைப் பணம் பண்ணும் வழிமுறை என்பதைத் தாண்டி வேறு எதாவதாகக் காண்கிறார்களா?

என்ன புதிதாகச் சொல்ல வந்தாய் நீ என்று கேட்டீர்கள் என்றால், புதிதாகச் சொல்லவில்லை. புதிய கோணத்தில் ஒன்று தென்படுகிறது. சேர சோழ பாண்டிய பல்லவக் கலை பற்றியோ சிற்பம் பற்றியோ நாம் (பெருவாரி மக்களாகிய நாம்) பேசுகிறோமா? முதலில் கலை அந்தக் காலத்தில் எப்படி இருந்தது, இன்று எந்த அளவு வளர்ந்தது என்பதெல்லாம் நம் அக்கறைக்கு உண்டானவையா? இல்லை. மன்னர்கள் பல ஆயிரம் ஆண்டுகள் பாடுபட்டது எல்லாம், பிற்காலத்தில் சில ஆயிரம் பேர்கள் இந்தக் கோயில்களில் வழிபாட்டு வியாபாரம் செய்து சம்பாதிக்க என்றே தான். இந்தக் கோணம் புதிதாக இல்லை?

(image courtesy:tamilliterature.in)

யூ ட்யூபில் என் நூல்கள் பற்றிய அறிமுகம் காணொளி
யூ ட்யூபில் என் நூல்கள் பற்றிய ஒரு அறிமுகம் தந்துள்ளேன். சென்ற வருடம் கிழக்கு பதிப்பகம் வெளியிட்ட விக்கிரகம், முள்வெளி மற்றும் போதி மரம் நாவல்கள் மற்றும் தோல் பை சிறுகதைத் தொகுதி , இவ்வருடம் காலச்சுவடு வெளியிட்ட தாடங்கம் சிறுகதைத் தொகுதி ஆகிய ஐந்து நூல்களில் தாடங்கம் பற்றிய சிறு அறிமுகம் தந்திருக்கிறேன். அதற்கான இணைப்பு ———————– இது.

தடம் இதழில் குட்டி ரேவதி சிறுகதை ‘முழுமதி’

ஜனவரி 2019 தடம் இதழில் குட்டி ரேவதி சிறுகதை ‘முழுமதி’ வெளியாகி இருக்கிறது.

கவிஞர் புனைகதையும் எழுதுவது குறைவே. குட்டி ரேவதியின் கவிதைகளை நிறையவே வாசித்திருக்கிறேன். ஆனால் கதைகளை அல்ல. எனவே நான் அவரது கவிதைகளில் காணும் எழுத்தையே இதில் தேடினேன் ஆனால் பெண்ணியவாதம் பேசும் கதை இல்லை இது. மறுபக்கம் அவரது கவித்துவம் வெளிப்படுகிற புனைவு இது. ஒடு படைப்பாளி மாயயதார்த்தத்தைப் பயன்படுத்தும் போது மிக நுட்பமாக ஒன்றைக் கூற விரும்புகிறார் என்பதே காரணம். அதில் அவர் வெற்றியடைந்திருக்கிறாரா என்பதே கேள்வி.

ஒரு சிறுமிக்கு பகலில் ஒரு தலை இரவில் ஒரு தலை என இரு தலைகள் மாறி மாறி வருகின்றன. அவள் ஓர் இளம் பெண்ணாக தன் மனதுக்குகந்தவனுடன் இணையும் இரவில் இரண்டாம் தலை போய் ஒரே ஒரு தலையாக எஞ்சுகிறது. இரவு மட்டுமே அப்போதைய தலையில் கனவுகளும் கற்பனைகளும் ஊற்றெடுத்தன் இரவு வரும் தலையில் அது இருந்த காலத்தில். மாய யதார்த்தத்தின் வழி பெண்களின் (ஒரு வேளை எந்த ஒரு நபரின்) இருமை என்னும் கட்டாயத்தை இந்த மாய யதார்த்தம் சுட்டுகிறது. மிகவும் நுட்பமாக மூன்று தலைமுறைப் பெண்கள் இந்த சிறு கதையில் பாத்திரங்கள். குடும்பத்தாருடன் ஒத்துப் போக இயலாமல் தனியே வசிக்கும் மூதாட்டி, அவருக்கு உதவியாளரான கணவனைப் பிரிந்து வாழும் நடுவயது பெண் அவரின் பெண் குழந்தையே இளம் பெண்ணான கதையின் மையப் பாத்திரம். ஒவ்வொருவரும் உலகை அல்லது சகஜீவிகளைப் பார்க்கும் கோணம் அவர்கள் வாழ்க்கையில் நிற்கும் திருப்பு முனை மற்றும் கடந்து வந்த பாதை இரண்டையும் ஒட்டியே இருக்கிறது. இந்தக் கதையின் வழி தனித்தன்மை மிக்க சிந்தனைத் தடத்தை மற்றும் தேடலை பெண்கள் தனது மண வாழ்வின் தொடக்கத்தில் தொலைக்கிறார்கள் என்பதை மிகவும் நுட்பமாகச் சுட்டுவது. அப்படி தொலைக்காத மூதாட்டியோ உறவான் உதாசீனப் படுத்தப் படுகிறார்.

காட்சிப் படுத்தும் கற்பனை என்பது கவிஞர்களுக்குக் கை வந்தது கதையில் அது சதுரகிரி பற்றிய வர்ணனையில் வெளிப்படுகிறது.

இன்று எழுதும் ஒரு படைப்பாளி புதிய தடத்துக்காகவே தேடப் படுபவர். புதிய கதை, அல்லது புதிய சமூக சீர்திருத்த யோசனையெல்லாம் யாரும் கேட்கவில்லை. அப்படி உபதேச மணிமாலை உருட்டும் கால கட்டமும் இப்போதில்லை. குட்டி ரேவதி மனதில் இருந்த பொறியை சரியாகவே புனைவாக்குவதில் வெற்றி பெற்று விட்டார்.

2019 சென்னை புத்தகக் கண்காட்சியில், காலச்சுவடு வெளியீடான என் சிறுகதைத் தொகுதி தாடங்கம் அவர்களது அரங்கு எண்கள் 187, 188, 255 & 256ல் கிடைக்கும். அவர்களுக்கு என் நெஞ்சார்ந்த நன்றி.

எஸ் ராவுக்கு சஞ்சாரம் நாவலுக்காக சாகித்ய அகாதமி விருது
எஸ் ராமகிருஷ்ணன் நவீன தமிழ் இலக்கிய காலத்தில் உலக இலக்கியம் முதல் பல தமிழ்ப் புனைவுகளைக் கவனப் படுத்தியவர். தமது புனைவுகளில் யதார்த்தம் நவீனத்துவம் இரண்டிலும் நல்ல படைப்புக்களைத் தந்தவர். அவருக்கு சஞ்சாரம் நாவலுக்காக சாகித்ய அகாதமி விருது கிடைத்தது . வாழ்த்துக்கள்.

தினமணியில் விரிவான செய்திக்கான இணைப்பு —————————- இது.

(image courtesy:dinamani)

‘மீ டூ’ ஆண் படைப்பாளிகளிடமிருந்து இது வரைக் கடுமையான விமர்சனத்தையே கண்டது. நான் இது வரை எதிர் வினை ஆற்றவில்லை. பரபரப்புக்காகவோ அல்லது என் தரப்பு தென்பட வேண்டும் என்றோ கட்டாயம் எதுவும் இல்லை. தேவைப் பட்டால் செய்வேன்.

சரி, ரவி சுப்ரமணியம் தடம் நவம்பர் 2018ல் எழுதி இருக்கும் கவிதைக்கு வருவோம். ‘ஊமை வலி ’என்னும் கவிதையில் உள்ள நான் பெண் பால் என இந்தப் பத்தியில் பிடி படுகிறது:

‘வனாந்திரத் தனிமையில்

விபத்துக்குள்ளானவள் போல்

சீர்குலைந்த கணங்களில் துடித்துத் திமிறியதை

உதறி உதறி அழுதது ஞாபகம்’

கவிதையின் பெரும் பகுதியும் பாலியல் வன்முறைக்கு ஆளான ஒரு பெண்ணின் வலி மிக நுட்பமாகச் சித்தரிக்கப் படுகிறது. என்னை மிகவும் அயர வைத்த விஷயம் பெண்ணின் வலி பற்றிய இந்தப் பத்தியே:

அகக்காம்பெங்கும்

பால்கட்டித்தெறிக்கும் வலிகள்

இந்த வரிகளை ஒரு பெண் கவிஞர் எழுதி இருந்தால் எனக்கு அதில் வியப்பிருந்திருக்காது. ஒரு ஆணாக இருந்து பெண்ணின் வலிகள் பற்றி இத்தனை பரிவு மிகுந்த புரிதலா. வணங்குகிறேன் உம்மை ரவி.

இறுதி பத்தியில் தான் நாம் இது ‘மீ டூ’ பற்றியதென்று புரிகிறோம்:

உறக்கமற்ற இரவுகளில் தளும்பிய துக்கம்

இன்றேனும் வடிந்தது

உள்ளுக்குள் சதா கேட்ட நிராதரவின் குரலுக்கு

விடுதலை தந்து சற்றேனும் மனச்சமன் கொண்டேன்

ஆனாலும் இன்னும் நீள்கின்றன

உங்கள் கேள்விகள்..

’மீ டூ ‘ பற்றிய மிகவும் பரிவு மிகுந்த பதிவு இதுவே ஒரு ஆணிடமிருந்து. பாராட்டுகிறேன்.

(புகைப் படம் நன்றி டைம்ஸ் ஆஃப் இந்தியா)