சத்யானந்தன்

(ஆணின்) விருப்ப ஒய்வு தற்கொலையா? – பகுதி 3
மிகவும் குறைந்த ஊதியம் தரும் தகவல் தொழில் நுட்ப வேலை, வளர்ச்சி மற்றும் பணி நிரந்தரம் இரண்டுக்குமே உத்திரவாதமில்லாதது. இன்றும் கல்லூரியில் எதாவது ஒரு பொறியியல் பட்டம் வாங்கி விட்டு தகவல் தொழில் நுட்ப வேலைக்கே போகட்டும் என்னும் மகன் என்னும் ஆவலுள்ள பெற்றோரைப் பெருமான்மையினராகக் காண்கிறோம்.

30 ஆண்டுகளுக்கு முன் இருந்த சூழலைச் சற்றே யோசியுங்கள். என் பள்ளி நண்பர்கள் இருவர் சுயமாகத் தொழில் தொடங்க எண்ணி ஒளி நகல் எனப்படும் ஜெராஸ் கடையைத் தமிழ் நாடு முழுவதும் திறந்தார்கள். அவர்களில் ஒருவர் ஐஐடி பட்டதாரி. மற்றவர் அறிவியல் பட்டதாரி. போராடினார்கள். வளர்ந்தார்கள். திடீர் நட்டம் அடைந்தார்கள். மீண்டும் போராட முடிவு செய்தார்கள். ஒரு ரசாயன தொழிற்சாலையில் வணிகரீதியான ரசாயனம் செய்து இன்றும் தொழில் நடத்தி வருகிறார்கள். ஏற்ற இறக்கம் இருக்கத்தான் செய்கிறது.

20 வயது இளைஞன் தொழில் தொடங்குவதோ அல்லது மாத சம்பளம் வாங்குவதோ , எந்த வேலையில், எந்தத் துறையில் எந்த ஊரில், எந்த நாட்டில் எல்லாமே அவனுடைய சுதந்திரமாக இருக்க வேண்டும்.

பெற்றோர் மற்ற வீட்டுப் பையன்களுடன் அவனை ஒப்பிட்டு, அதே போன்ற ஒரு வேலைக்குப் போ என்னும் அழுத்தம் தருவது எழுதப் படாத விதியாய் இருக்கிறது. வீட்டில் பையன் இருந்தால் அது அவமானமென நினைக்கும் பெற்றோர் அனேகமாக அனைவருமே.

மறுபக்கம் இருபது வயதுப்பெண் திருமணத்துக்கு உடனே சம்மதித்து, கணவன் முடிவைப் பொருத்து வேலைக்குப் போனால் போகட்டும் என்னும் அணுகுமுறை பெண் குழந்தைகள் விஷயத்தில்.

ஒரு தகப்பனின் பதட்டமும் அக்கறையும் என்னால் புரிந்து கொள்ளக் கூடியவையே. மிகவும் சுதந்திரம் விரும்பும் தலைமுறை இது. அப்பாவிடம் காசும் திட்டும் வாங்கிக் கொண்டு வாழ்வதை எந்த இளைஞனுமே விரும்ப மாட்டான். அவன் வித்தியாசமான வேலைக்குப் போக விரும்பினாலோ அல்லது தொழில் முனைவராக விரும்பினாலோ அதற்கு சற்று காலமாகும். அது வரை நாம் பொறுத்திருக்கத் தயாரில்லை.

எந்தப் பிள்ளை என்னை வைத்துக் காப்பாற்ற வேண்டும் என்று நான் நினைக்கிறேனோ அவனை, சொந்த புத்தியைப் பயன்படுத்தி தன்னை நிலை நிறுத்திக் கொள்ள நானே அனுமதிப்பதில்லை. எந்தத் துறையின் சமகால வேலைவாய்ப்பு அல்லது சவால்கள் பற்றி ஏதுமறியாத நான் அடுத்த வீட்டுப் பையனின் நகலாய் என் பையன் இருந்தால் போதும் என நினைக்கிறேன்.

எந்த ஒரு வயது ஆணும் பிறரிடமிருந்து வித்தியாசமாக இருப்பதை சமூகமும் குடும்பமும் ஏற்பதில்லை. நடுத்தர வர்க்கம் எந்தப் போராட்டம் அல்லது காத்திருப்பு அல்லது தியாகத்துக்குத் தயாரில்லை. போராட்டம், காத்திருப்பு மற்றும் தியாகம் இல்லாமல் எந்த வெற்றியுமில்லை. அதனாலேயே கோடிக்கணக்கில் படித்த இளைஞர் கூட்டம் செல்லும் வழி தெரியாமல் சோர்ந்து கிடக்கிறது.

என்ன மாதிரிப்படிப்பு என்பதை ஒரு மாணவன் முடிவு செய்யக் குடும்பம் அனுமதிப்பதே இல்லை. கல்வி நிறுவனங்கள் தன்னம்பிக்கையும் திறமையும் உள்ள பட்டதாரிகளை வெளிக் கொணர்வதில்லை.

ஒவ்வொரு துறையும் நமக்குச் சேவைகள் வழங்குகிறது. எல்லாத் துறையிலுமே, புதிய ரத்தம், புதிய கண்ணோட்டமுள்ள இளைஞர்களுக்கான தேவை கணிசமாய் இருக்கிறது. தனக்கு ஆர்வம் உள்ள வேலையில், தனது திறமையை ஒரு இளைஞர் பன்மடங்காக வெளிப்படுத்துவார். ‘என் வேலையை நான் நேசிக்கிறேன்’ என்று அவர் நிமிர்ந்து நிற்க அவருக்குத் தன் விருப்பத் துறையைத் தேர்ந்தெடுக்கும் வரை கால அவகாசமும் அந்தத் தேர்வுக்கான சுதந்திரமும் குடும்பத்தாலும் சுற்றத்தாலும் உறுதி செய்யப் பட வேண்டும்.

எந்த மனப்பாங்கு இதைத் தடுக்கிறது? எது எதிர்மறையாய் இருக்கிறது?

அடுத்த பகுதியில்

(image courtesy: livemint.com)

(ஆணின்) விருப்ப ஓய்வு தற்கொலையா? -பகுதி -2-

ஒரு ஆண் வேலைக்குப் போவதற்கும் ஒரு பெண்மணி அலுவலகம் போவதற்கும் என்ன வித்தியாசம்? அவரிடம் மரியாதைக் குறைவாகவோ அல்லது பாலியல் பொதிந்த முறையிலோ ஆண்கள் நடக்கக் கூடாது. அதைத் தவிர்த்து அலுவலக வளாகத்தில் தானே ‘ஸ்லீப்பர் செல்’ போலக் கண்ணுக்குத் தெரியாமல், ஆனால் பயங்கர திட்டங்களுடன் அலையும் சமூகம் பெண்மணிகள் ஒருவருக்கு ஒருவர் பழகும் விதத்தில் என்னென்ன விதத்தில் குழப்பங்களை ஏற்படுத்துகிறது? ஒரு கூட்டுக் குடும்பத்துக்குள்ளோ அல்லது ஒரு குடும்பம் வசிக்கும் இடத்திலோ என்னென்ன வம்புகள் உண்டோ என்னென்ன ஆடை அணிகலன் மற்றும் ஆடம்பரம் சார்ந்த அளவிகள் உண்டோ அவை அனைத்தும் அலுவலகத்துக்குள்ளும் எப்படி நுழைந்தன? ஜாதி, மதம், பதவி, அந்தஸ்து, முக்கியத்துவம் மற்றும் பண்பாட்டு அடிப்படையில் என்னென்ன அரசியல்கள் அலுவலகங்களுக்குள் நடக்கின்றன?

இந்தக் கேள்விகளுக்கான விடையை நான் ஆணித்தரமாக எழுத முடியும். ஆனால் அதை சுயவிமர்சன மனப்பாங்குடன் ஏற்று மேற்செல்லும் சூழல் நம்மிடம் இல்லை. எனவே இதை வாசகரின் சீர்தூக்குதலுக்கு விட்டு விட்டு மேலே செல்கிறேன்.

ஆண் வேலையில் இருப்பதும் இல்லாமலிருப்பதும் சாத்தியமே. ஆண்கள் வேலையில்லாமல் வீட்டில் இருக்கும் முன் மாதிரி இல்லை என்பதால் இப்படி ஒன்று நடக்கவே கூடாது என்று நாம் ஏன் நினைக்க வேண்டும்? பெண்களின் சொரணையும் ஆணின் சொரணையும் வெவ்வேறானவை. ஆனால் பணியில் தொடர முடியாத அளவு ஒரு ஆணின் சொரணை பாதிக்கப் பட்டு, அவன் வேறு வேலை அல்லது தொழில் செய்யலாம் என்று நினைத்தால், இன்று அது சாத்தியமே இல்லை. அவனைத் தொழில் முனைவோராக, ஒரு தொழில் தொடங்கி ஊக்கப்படுத்தும் குடும்பச் சூழல், சமூகச் சூழல் இல்லை. இது நீண்ட நாள் மன அழுத்தம், உளைச்சல் மற்றும் சோர்வுக்கு ஆணைத் தள்ளி விடுகின்றன.

‘உன்னால் முடியும்; நான் மற்றும் குடும்பமே உன் பின்னால் நிற்கும்’ எனக் கூறும் துணை எத்தனை ஆண்களுக்கு அமைகிறது? அப்படி ஒரு துணைக்கு முன் மாதிரிகள் எத்தனை பேர் இருந்தார்கள்? இருக்கிறார்கள்?

நான் ஒரே ஒரு முறைதான் சபரி மலைக்குப் போனேன். பம்பை வழியில். மிகவும் செங்குத்தான பயணம். அப்போது உடன் வந்தவர்கள் எரிமேலி இந்த அளவு செங்குத்தான பாதை அல்ல என்றார்கள். பணம் சம்பாதிப்பதும் அப்படியே. மாத சம்பளம் தான் வாங்க வேண்டும் என்றோ அல்லது இந்த வேலையில் தான் வாங்க வேண்டும் என்றோ ஏன் ஒரு ஆண் கட்டாயப் படுத்தப் படுகிறான்? திருடுவதைத் தவிர்த்த, நியாயமான எந்தத் தொழிலானாலும் ஏன் நாம் மரியாதையோடு பார்க்க மறுக்கிறோம்? வேலையை அல்லது தொழிலை மாற்றிக் கொள்ள முயன்றால் அதில் என்ன தவறு?

பல திருமணங்களில் நான் என் பதவியைக் குறிப்பிட்டே அறிமுகப்படுத்தப் பட்டேன். பங்காளி வீட்டுக்குப் போனால் அவர் சகலையிடம் நான் யாராய் எங்கே குப்பை கொட்டுகிறேன் என அறிமுகம் செய்கிறார். துக்கம் கேட்கப் போன இடத்திலும் இது நடக்கிறது.

திரும்பவும் முக்கியமான விஷயத்துக்கே போவோம். வேலையை விட்டுவிட்டால் ஆண் என்ன செய்வான் என சமூகமே கவலை கொள்கிறது. பெண்மணிக்கோ இப்படி ஒரு பிரச்சனையே கிடையாது. இந்த பாரபட்சம் ஏன்? என் நண்பனின் துணைவியார் அதே கேள்வியைக் கேட்டார். “அவனுக்கென்ன? ரைட்டர்” என்றான் என் நண்பன். வாழ்க பல்லாண்டு அவன். வாசிப்பு, எழுத்து என எனக்கு எப்போதுமே ஒரு பணி காத்திருக்கிறது. இதைத் தவிரவும் என் திறன்களைப் பயன்படுத்தி, என் கல்வியின் அடிப்படையில் ஒரு தொழில் முனைவராக நான் என்னென்ன செய்ய முடியும் எனத் திட்டமிடுகிறேன்.

ஆண்கள் அடிப்படையில் இன்னும் பெண்ணைக் காக்கும் கடமை தனதே என நம்புகிற அப்பாவிகள். எனவே எப்படியும் சம்பாதிக்கவே விரும்புவார்கள். அவர்கள் தட்டுத்தடு,மாறி, தன்னை நிலைப்படுத்திக் கொள்ளும் அவகாசத்தைக் குடும்பமோ சமூகமோ ஏன் தர மறுக்கிறது என்பதே என் கேள்வி.

ஒரு இளைஞனை நாம் என்னென்னவெல்லாம் செய்கிறோம் என்பதைக் கூறியே நாம் விரவாய் விவாதிக்க வேண்டும். அடுத்த பகுதியில் …

(image courtesy:pcmag.com)

(ஆணின்) விருப்ப ஒய்வு தற்கொலையா?

(இந்தக் கட்டுரைத் தொடர் ஒப்பிட்டு ஒப்பிட்டு ஒரு ஆணைத் துரத்தும் நடுத்தர வர்க்கத்துக் குரூரத்தில் நொந்து போன எல்லா ஆண்களுக்கும் சமர்ப்பணம்)

நான் ‘ப்ளு வேல் கேம் ‘ விளையாடுகிறேன் என்றால் கூட என் சக ஊழியர்கள் கொஞ்சமும் கவலைப்பட்டிருக்க மாட்டார்கள். ஆனால் நான் மூன்று வருடம் முன்பாகவே வேலையை விட்டு விடுகிறேன் என்றதும் ஆளுக்கு ஆள் துக்கம் விசாரிக்கத் துவங்கி விட்டார்கள்.

இட மாறுதல் எனக்கோ என் குடும்பத்துக்கோ புதிதே அல்ல. இந்தமுறை சூழ்நிலை வேறு. அதான். ஆனால் அதிர்ச்சி அலைகள் என் உடன் பணிபுரிவோரிடம் எக்குத்தப்பாக வெளிப்பட்டது. டெல்லியில் உயிருக்குப் போராடி, ரயில் பயணமாகச் சென்னை வந்து முயன்று மாதம் படுத்த படுக்கையாக இருந்த போது பல ஆண்டுகள் பழகிய யாரும் ஒரு வார்த்தை விசாரிக்கவில்லை. டெல்லி விவகாரங்களை வம்பளக்க என்னை அழைத்தவர்கள் கூட இருக்கிறாயா செத்தாயா என்று கேட்கவில்லை.

நான் அனாவசியமாக யாரிடமும் பேசுவதில்லை. எனவே என்னை அழைப்பவர்கள் குறைவு. ஆனால் கடந்த சில நாட்களாக ஏகப்பட்ட விசாரிப்புகள்.

இங்கிதம் என்பதற்கும் படித்த ஆட்களுக்கும் எந்த சம்பந்தமும் கிடையாது. இருந்தாலும் என் குடும்பப் பொருளாதாரக் கணக்கெடுப்பு மற்றும் மானாவாரியாக அறிவுரைகள். எந்த இங்கித வரையறையுமே இல்லாத உரையாடல்கள்.

தன்னை எதிராளியுடனும், வேறு வேறு இருவரையும் ஒப்பிடாமல் ஒரு நாள் கூடக் கழியாது நடுத்தர வர்க்கத்துக்கு. விழாக்களில், கூடுதல்களில், எப்போதும் பொருளாதார மற்றும் அந்தஸ்து, குடும்ப விவாகாரங்கள் இவை யாவற்றிலும் ஒப்பிடுதல் மற்றும் முடிந்த அளவு காயப்படுத்துதல்.

குரங்கு குல்லாயைப் போட்டுக் கொண்டது போல, ஒரே போல இருக்க வேண்டும் என்பது என்ன கட்டாயம்? இது ஒரு சாராசரி குணம் தானே என்று தோன்றலாம். ஆனால் இதன் நகங்கள் மிகவும் குரூரமானவை.

ஒரு தனிமனிதனின் அந்தரங்கம் முதலில் பறிபோகிறது.

அடுத்தபடியாக அலுவலகத்தில் ஒருவர் இறந்து போனால் நம்முடன் இருந்தவரோ இருப்பவரோ ஒரு அஞ்சலிக்கூட்டம் கூட அரிதாகி வருவது ஒரு பக்கம். மறுபக்கம் தனது குடும்பத்துத் திருமணமோ அல்லது தனது பதவி உயர்வோ ஏதோ அந்த வளாகத்தில் உள்ள எல்லோருமே ஒரே குடும்பம் போலக் கொண்டாட்டம். இப்படி எந்தவிதமான நெஞ்சார்ந்த பிணைப்பும் இல்லாமல், ஜாதி மற்றும் பதவி, மற்றும் வருமான அந்தஸ்துக்களுக்கு உட்பட்டு நட்புக்கு கொண்டாடும் இவர்கள் ஒருவனது குடும்ப வாழ்க்கையையே மறைமுகமாக பாதிக்கிறார்கள். அவனது குடும்பம் தத்தளித்தாலோ, இவர்களை விட இம்மி வித்தியாசமாயிருந்தாலோ வம்பாலும் அறிவுரையாலும் அவனை நோக அடிப்பார்கள்.

‘உறவை விட உடன் பணி புரிபவன் முன் நான் கேவலமாவேன்’ என்றே தனது பெண்ணை, மகனை, படிப்பு மற்றும் திருமண விஷயமாக அடக்கிப் போட்டு அவர்களை மன அழுத்தத்துக்கு ஆளாக்கும் பெற்றோர் பெரும்பான்மையினர். தனது மக்களை தற்கொலையில் பறி கொடுத்த பெற்றோர் பலர்.

இதில் ஒரு பெண் விருப்ப ஒய்வு பெற்றால் அதை வேறு விதமாகவும் ஒரு ஆண் ஒய்வு என்றால் ஏதோ தற்கொலை செய்து கொள்வது போலவும் ஏன் பரபரக்கிறார்கள் என்பது எனக்கு குரூரத்தின் மூலத்தையே கண்டது போல இருக்கிறது. அப்படி என்ன கண்டேன்? அடுத்த பகுதியில் ….

ஏசுதாஸ் பத்மநாபசுவாமி கோயிலில் வழிபட அனுமதி – சரியான திசையில் நம்பிக்கை பற்றிய அணுகுமுறை

மதம் என்பது பிறப்பாலன்றி நம்பிக்கையின் அடிப்படையில் மட்டுமே தீர்மானிக்கப்பட வேண்டும். ஆனால் ஏசுதாசுக்கு திருச்சூரில் அனுமதி மறுக்கப்பட்டது. அவர் மேரி மாதா மற்றும் ஏசுபிரான் மீது எந்த அளவு உள்ளவரோ அதே அளவு அய்யப்பன் மற்றும் கிருஷ்ணர், விஷ்ணு ஆகிய ஹிந்துக் கடவுள்கள் மீதும் பக்தி உள்ளவர். சர்ச்சை மற்றும் தகராறு இவற்றைத் தவிர்த்து அவர் இந்த இரு மதப் பாலம் போன்ற வழிபாட்டைப் பலகாலமாகத் தொடரந்து வருகிறார். பத்மநாத சுவாமி கோயில் நிர்வாகம் சரியான திசையில் சிந்தித்துள்ளது. பாராட்டுக்கள். மத நல்லிணக்கம் என்பது ஒரு நாளில் நிகழாது. பல அமைப்புக்கள் மற்றும் நல்லிதயங்கள் காட்டும் முன்னுதாரணம் மட்டுமே அதற்கு வழி செய்யும்.

(image courtesy:youtube)

விஸ்வேஸ்வரய்யாவின் பணியும் பணிவும் – காணொளி மற்றும் பதிவு

தென் மாநிலங்களுக்கு மகத்தான பல பணிகளை செய்தவர் பொறியியல் வல்லுனரான விஸ்வேஸ்வரய்யா. இவரைப் பற்றிய காணொளியைப் பகிர்ந்த நண்பர்களுக்கு நன்றி. இவரது பணிகள் பற்றிய ஹிந்துவில் விரிவான பதிவுக்கான இணைப்பு ————————– இது.

பகிர்ந்த நண்பருக்கு நன்றி

கவுரி லங்கேஷ் கொலை – கருத்துச் சுதந்திரத்தின் மீது மீண்டும் ஒரு கோரத் தாக்குதல்

மூட நம்பிக்கை, மதவாதம் இவற்றைத் தொடர்ந்து விமரிசித்து வந்தோரில் கர்நாடக மாநிலத்தின் முக்கியமான பத்திரிக்கையாளரும் எழுத்தாளருமான கவுரி லங்கேஷ் கொலை செயப்பட்டார். தமது பணிக்காக, சமூக விழிப்புணர்வுக்காக உயிரையே நீத்த அவருக்கு என் அஞ்சலி.

தொடரும் கொலைகள் , கருத்துக் சுதந்திரமும் மத நல்லிணக்கமும் கூடாது என்னும் செய்தியுடன் அலையும் ஒரு வெறி மிகுந்த கூட்டத்தின் அச்சுறுத்தல்கள். சிந்திக்கும் சமூகம் இதைக் கண்டிக்க வேண்டும். அவர்களுக்கு எதிரான கருத்து பதிவாவதே அவர்களை எதிர் கொள்வதாகும். இது பற்றிய எனது முந்தைய பதிவு கீழே :

இரண்டு கொலைகள்- ஒரே கேள்வி

எம்.எம்.கல்புர்கர் என்னும் மூத்த கன்னட​ எழுத்தாளர் தமது ஜாதி எதிர்ப்பு மற்றும் நம்பிக்கைகளைக் கேள்விக்குள்ளாக்கி விவாதித்தல் என்னும் முற்போக்கான​ பணிகளுக்காக​ சகிக்க​ முடியாத​ வெறியர்களால் கொலை செய்யப்பட்டுள்ளார். 2013ல் நரேந்திர​ டபோல்கர் மூட​ நம்பிக்கைகளுக்கு எதிரான​ போராட்டத்தை சகிக்கமுடியாத​ வெறியர்களால் கொல்லப் பட்டார். அப்போதும் நான் கண்டனக் கட்டுரை எழுதினேன். இப்போதும் மனம் நொந்து இதை எழுதுகிறேன்.

கருத்துச் சுதந்திரம், வெளிப்படையான​ விவாதம், நடுநிலையாய் சிந்தித்து உண்மையை உணர்தல், மாற்றுக்கருத்துக்கு ஜனநாயகத்தில் இடம் உண்டு என்று தெளிதல் இவை நம் நாட்டுக்கு அன்னியமானவை. தனது உயிருக்கே ஆபத்து என்று தெரிந்தும் தன் நிலையை வெளிப்படுத்திய​ இவர்களின் அச்சமின்மை, நேர்மை, சமூகம் மீதான​ அக்கறை இவை வணக்கத்துக்குரியவை.

கொலைகளின் மூலம் ஒரே செய்திதான் தரப்படுகிறது. சமுதாயம் மாற​ விரும்புவோருக்கு இங்கு இடமில்லை.

ஒரே கேள்வி தான் விடையில்லாமல் நீள்கிறது “கருத்துச் சுதந்திரம் என்று இந்தியாவில் அவதரிக்கும்?”

image courtesy:youtube.com

பகிர்ந்த நண்பருக்கு நன்றி

பகிர்ந்த நண்பர்களுக்கு நன்றி