உயிர்மை பிப்ரவரி 2020 இதழில் ராஜன் குறையின் கட்டுரை
‘எதிர்புரட்சியின் காலம்: இருபத்தோராம் நூற்றாண்டின் முதல் இருபது ஆண்டுகள்’ என்னும் தலைப்பில் ராஜன்குறை கிட்டத்தட்ட உலக வரலாற்றையே ஒரு கட்டுரைக்குள் கொண்டு வரும் அக்கறையுடன் நமக்கு சிந்தனையைத் தூண்டும் பல விஷயங்களை முன்வைக்கிறார். நான்கு பிரம்மாண்ட கட்டுமானங்களின் உடைப்புக்களை அவர் கட்டுரையின் துவங்கு புள்ளியாக வைக்கிறார்.
1.ஜெர்மனியில் பெர்லின் சுவர் தகர்ப்பு-1989
2.பாபர் மசூதி தகர்ப்பு-1992
3.ஆப்கானிஸ்தான் பாமியானில் புத்தர் சிலைகள் தகர்ப்பு-2001
4.நியூயார்க் இரட்டை கோபுரத் தகர்ப்பு-2001
இந்த நான்கு தனித்தனி நிகழ்வுகளில் பொதுமைப் படுத்த எதுவுமில்லை. அவர் அவ்வாறு பொதுமைப்படுத்த முயலவுமில்லை.
அவர் மன்னர் ஆட்சி காலம் முதலிலிருந்தே மானுடம் முழுமைக்குமான நிர்வாக இறையாண்மைகளின் கூட்டமைப்பான உலகு. தமிழ் கடினமாக இருக்கிறதென்றால் பல தனித்தனி நாட்டின் அரசு அதிகாரத் தலைமைகள் உலகத்தின் நலனுக்கென கூட்டாய் செயற்படுதல் என்பதை ஒரு கனவாக முன் வைக்கிறார். இதற்கான முயற்சிகள் கண்டிப்பாக நடந்தன. இன்னும் உலகுக்குப் பொதுவான சட்டதிட்டங்களுடன் பல அமைப்புக்கள் இருக்கின்ற்ன. ஆனால் இந்த கூட்டமைப்பு மானுடத்துக்கே நன்மை செய்யத் தேவையான அர்ப்பணிப்பும் நன்னோக்கும் கனவாகவே நின்று விட்டன. இதற்கு மாற்றாக பொது உடமை என்னும் கம்யூனிச சிந்தாந்தம் தொழிலாளிகள் என்னும் மானுடத்தின் பிரதிநிதிகள். முதலீட்டை மையப் படுத்தாமல் வியர்வை சிந்தும் இவர்களை மையப்படுத்துவது. வணிக நிறுவனங்களின் போர்க்களமாக இல்லாமல் தொழிலாளிகள் மையமான உற்பத்தியும் பொது உடமையில் எல்லாரும் எல்லாமும் பெற்றிடும் கனவு. அதாவது கம்யூனிசம் என்னும் கனவு.
இந்த இரண்டு கனவுகளுமே நிறைவேறாமற் போனது மட்டுமல்ல. நிறைவேற வாய்ப்பும் அற்றவையாய் நின்றன இல்லையா?
இருபதாம் நூற்றாண்டின் தொழிற்புரட்சி, முதல் உலகப் போர் மற்றும் இரண்டாம் உலகப் போர் இவற்றுக்குப் பின்னும் கூட்டாகத் தனித்தனி அரசுகள் ஒன்றுபட்டு செயற்படுவது ஐரோப்பிய யூனியன் உருவான போது நிகழ்ந்தது. அதை ஒரு புரட்சியாகவே காண்கிறார் ராஜன்குறை.
ஆனால் எதிர்ப்புரட்சி என்பது என்ன? இந்தப் பொது நோக்குக்கு எதிரான ஒன்று. பெர்லின் சுவர் இடிந்து ஜெர்மனி ஒன்றானது ஒரு எதிர்ப்புரட்சி என்பது அவரது கருத்து. இதே போன்ற எதிர்ப்புரட்சியே மதவெறியர்கள் பாபர் மசூதியை இடித்ததும் ஆப்கானில் புத்தரின் அரிய சிலைகள் ராக்கெட்டுகளால் தகர்க்கப் பட்டதும். அமெரிக்க ஏகாதிப்பத்தியத்துக்கு எதிரான கூட்டணிகளை உருவாக்குவதில் நம்பிக்கை இல்லாமல் அதன் இரட்டை கோபுரத்தைத் தகர்த்து ஒரு எதிர்மறையான சதிவேலையை நடத்திக்காட்டியதும் எதிர்ப்புரட்சிதான். அதுவே அமெரிக்காவில் வெள்ளையரின் இன அடையாளம் எழுச்சி பெறும் சாத்தியங்களுக்கு வழி கோலியது. குடியேறிகளை வெறுத்தொதுக்கும் இந்த அமெரிக்க அணுகுமுறைக்கு இணையானதே பிரெக்சிட் வழியாக இங்கிலாந்து ஐரோப்பியக் கூட்டமைப்பில் இருந்து வெளியேறியதும்.
ஹாப்ஸ்காம் என்னும் வரலாற்று ஆசிரியர் 1789-1848 ஐரோப்பாவில் புரட்சியின் காலம், 1875-1914 பேரரசின் காலம், 1914-1991 தீவிர முரண்களின் காலம் என்றார். இந்தக் காலகட்டங்களில் ஐரோப்பா மற்றும் ரஷியாவில் நிகழ்ந்தவை
இந்த வரிசைப்படுத்தல்களுக்கு அடிப்படை ஆகும்.
1991ல் தொடங்கி இன்றுவரை எதிர்ப்புரட்சிகளின் காலம் என்று வருத்தத்துடன் பதிவு செய்கிறார் ராஜன்குறை.
ஒரு புத்தகமே எழுதுமளவு உள்ள செறிவான விவரங்கள் மற்றும் கருத்துக்களை ஒரு கட்டுரையாய் தந்திருக்கும் அவரது அக்கறை வணக்கத்துக்கு உரியது.
புரட்சி எப்போதும் மக்களின் சிந்தனையில் தான் கருக்கொண்டது. அதற்குத் தூண்டுகோலாக சிந்தனையாளர்களும்
எழுத்தாளர்களும் இருந்தார்கள். இன்று சிந்தனை என்பது சமூக ஊடகங்களால் சிதறடிக்கப் பட்டுவிடுகிறது. வணிக நிறுவனங்கள் வாழ்க்கை முறைதான் பண்பாடு என்னும் மூளைச்சலவையை வெற்றிகரமாக நிறைவேற்றி வருகிறார்கள்.
எதிர்ப்புரட்சியில் இருந்து புரட்சிகரமான முற்போக்கான சிந்தனைகள் மறுமலர்ச்சி பெறும் புள்ளிக்கு மானுடம் நகர வேண்டும் என்னும் ஆழ்ந்த அவா ராஜன்குறையின் கட்டுரையில் வெளிப்படுகிறது. அவருக்கு நன்றி.
Like this:
Like Loading...
