வாஸந்தியின் சிறுகதை “கருவறையின் ஓலம்”

என்றும் மீளாத் துயராக​ ஆழ்மனதில் நீள்வது புத்திர​ சோகம். ​ படைப்புகள் இந்தத் துயரை மையமாக​ வைத்து நிறையவே வந்திருக்கின்றன​. ஒவ்வொரு படைப்பும் அந்த​ சோகத்தின் மற்றொரு பரிமாணத்தை நம் முன் நிறுத்துகிறது.

ஒரு தாய் பல​ ஆண்டுகளுக்கு முன் தான் பிள்ளையைப் பறி கொடுத்த​ சோகம் மீண்டும் புதிய​ ரணமாக​ ஆழ்மனதில் இருந்து வெளிப்பட​ அவள் கொள்ளும் வலியும் போராட்டமுமே வாஸந்தியின் சிறுகதை “கருவறையின் ஓலம்”.

நேபாளத்தை சூறையாடிய​ நிலநடுக்கம் பற்றிய​ காணொளிகளை வயது முதிர்ந்த​ பெண் எழுத்தாளர் காண்கிறார். தொலைக்காட்சியில் ஒரு தாய்
தன் மகனுக்காக​ எடுத்து வைத்த​ உணவை இடிபாடுகளிடையே தேடுகிறாள். தன் குழந்தை உயிரோடு இருக்கிறதா என்று அவளுக்குத் தெரியவில்லை. பதட்டமும் பரபரப்புமாகக் காட்சி தரும் அவள் முகம் ஆழ்மனதில் எழுத்தாளருக்குள் உறைந்து கிடந்த​ புத்திர​ சோகத்தை ரத் தம் சொட்டும் அண்மைக் காயமாக​ வெளிக்கொணர்கிறது. ஏனோ உடனடியாக​ வாரணாசிக்குப் போக​ வேண்டும் என்று அவருக்குத் தோன்றுகிறது. முதலில் அது தேவையில்லை என்று வாதிடும் கணவர் மனம் மாறி அழைத்துச் செல்கிறார். தனிமையில் கங்கை நதிக்கரையில் அமர்ந்திருக்கும் அவர் அருகில் வரும் இளைஞன் அவருக்கு தனது (காலமான​) மகன் கோபாலாகத் தெரிகிறான். “வா சாப்பிடலாம் ” என்று அவனைக் கரம் பற்றி அழைத்துச் செல்கிறார். ஒரு உணவகத்தில் அவனுக்கு வயிறு நிரம்ப​ பல​ உணவு வகைகளை வாங்கித் தருகிறார். மீரா பஜன் நடக்கும் இடத்தில் பிற​ பக்தர்களுடன் சேர்ந்து அவனும் அவரும் நடனமாடுகிறார்கள். இவர் மீண்டும் மீண்டும் கோபால் என​ அழைக்க​ அவன் “என் பெயர் ராகவ். காலமாகிவிட்ட என் அம்மாவின் பாசத்துடன் தாங்கள் உணவளித்தீர்கள்” என்று மனம் நெகிழ்ந்து நன்றி கூறி விடை பெறுகிறான். கணவரிடம் இவை அனைத் தையும் விவரிக்கிறார் எழுத்தாளர் ” தால்ஸ்தாயின் சிறுகதையில் மார்டின் என்னும் குழந்தையை இழந்த​ ஒருவனுக்கு கடவுள் பல​ வடிவில் தெரிந்தது போல​ நம் கோபால் ராகவாக​ வரும் முன் என் கனவில் வந்தான்”. கணவருக்கு அவர் புத்தி பேதலித்ததாகவே தோன்றுகிறது.

தீராநதி ஜூலை 2015 இதழில் வெளிவந்துள்ள இந்தச் சிறுகதை நம்மை ஆழமாகக் கீறுகிறது. இறந்தவர்களுக்கு உணவளிக்கும் நம்பிக்கை இதன் மையச் சரடாக​ இருப்பதே காரணம்.

பக்த​ மீரா பற்றி கதை இரண்டு இடங்களில் குறிப்பிடுகிறது. மீரா இறைவன் கண்ணன் மீது வைத்திருந்தது காதலுக்கும் பல​ படிகள் மேலான​ ஆன்மீகப் பிணைப்பு.

ஒரு தாய் தன் குழந்தை மீது வைத்திருப்பதும் அன்பு அல்லது ரத்த​ பாசம் என்னும் அடையாளங்களைத் தாண்டி ஆன்மீகப் பிணைப்புதான். எந்தக் குழந்தையிடமும் அதே பாசத்தைக் காட்டுவதும் எந்தக் குழந்தையிலும் தன் குழந்தையைக் காண்பதும் ஒரு தாய்க்கு சாத் தியமே. அது நிகழாமற் போகலாம். அபூர்வமாக நிகழும் போது ஆன்மீகமானது. ​

மீண்டும் இறந்தவருக்கு உணவளிக்கும் நம்பிக்கைக்கு வருவோம்.​ அது மூடநம்பிக்கைதான். ஆனால் ஆறாத​ ஒரு காயத்துக்கு, மாறாத​ ஒரு சோகத்துக்கு மருந்திடும் சடங்கு. காக்கையோ மற்றொரு மனிதனோ அவர்களிடம் நாம் நேசித் தவரைத் தற்காலிகமாகக் காண​ முடிகிறது. ஆழ்மனதில் என்றும் நீளும் துயரை அனுபவிக்கும் ஒரு தாயின் வலிக்கு அது அருமருந்தே.

சிறுகதையில் ஒரு சக​ (பெண்) எழுத்தாளர் “வரவர​ நீ வலது சாரியா ஆகிக்கிட்டே வரே” என்கிறார். வலி கோட்பாடுகளின் வரையறைகளுக்கு அப்பாற்பட்டதே.

(image courtesy:penguinbooksindia.com)